رابطه ام با فرزندم چگونه باشد؟

رابطه ام با فرزند/ دانش آموز ام چگونه باشد؟

سوالی که شاید ذهن بسیاری از والدین و معلمان را به خود مشغول کرده باشد.

گاهی اوقات می گویند باید با فرزندت/دانش آموزت رفیق باشی. گاهی می گویند باید حرمت بزرگتری حفظ شود و خیلی کارها را انجام ندهی…..

جدای از این بحث که شکل رابطه فرزند/دانش آموز با والدین/معلم چگونه است، یک نکته بسیار مهم است که به شدت در روابط شما تاثیر گذارخواهد بود. فارق از این که در جزئیات رفتارها و کنش و واکنش بافرزندان/دانش آموزان چه بایدها و نبایدهایی را باید رعایت کرد، این نکته به عنوان یک اصل مهم باید مورد توجه قرار گیرد.  این که

شما طرف فرزندان/دانش آموزان خود هستید نه مقابل آن ها

مرور این نکته برای شما و درک و حس آن توسط طرف مقابل به نزدیکی روابط شما کمک بسزایی خواهد کرد. گاهی اوقات این ذهنیت در مربی/والدین شکل می گیرد که “من باید برتری خودم را ثابت کنم”، “باید بفهمه دنیا دست کیه؟!” ، ” باید متوجه بشه که حرف آخر رو من میزنم.”

شاید این گزاره ها به نحوی درست باشد اما ذهنیتی که در والدین / مربی و فرزند / دانش آموز به وجود می آورد مخرب است و باعث می شود کم کم حس تقابل میان آن دو شکل گیرد و خود این حس موجب بسیاری از رفتارها در فرزند / دانش آموز است که والد/مربی برای مقابله با آن ها دست به رفتارهای نادرست بزند.

بگذارید این شرایط را بیشتر تشریح کنیم. غالب دانش آموزان ابتدایی پس از گذشت مدت کوتاهی با معلم خود انس می گیرند و به او اعتماد می کنند. فرض کنید معلم در چند نوبت با پرخاش دانش آموز را بابت تکالیف مواخذه کند. کم کم حس اعتماد او به معلم از بین می رود و تصور می کند معلم در حال مقابله با اوست. و از بین رفتن حس اعتماد و به وجود آمدن حس تقابل در افراد مختلف به شکل های گوناگون بروز و ظهور پیدا می کند. مثلا دانش آموزی خود را موظف به انجام تکالیف می کند ولی حس شادابی و نشاط و رضایت خود از انجام تکالیف را از دست می دهد و با هر مشقی که می نویسد حس تقابل و نفرتش بیشتر می شود. شاید حتی از نظر معلم رفتارش باعث بهبود عملکرد دانش آموز شده باشد اما مضرات پنهانی به همراه دارد. دانش آموز دیگری ممکن است با معلم لجبازی کند و یا کسی که از معلم می ترسد در خانه با والدین وارد لجبازی می شود. و یا دیگری برای تقابل با معلم کارهایی انجام می دهد تا او را عصبانی کند تا به تصور خود در این تقابل پیروز شود.

البته از بین رفتن حس اعتماد  و بوجود آمدن حس تقابل همیشه مظاهر آشکار ندارد. همین که فرزند/دانش آموز حس کند خیلی از مسائل را نباید با مربی /والدین در میان بگذارد می تواند بذر آفات بسیاری را بکارد.

برای جلوگیری از ایجاد این حس ضمن لزوم کسب آگاهی و مهارت کافی در انجام وظایف باید توجه داشت رفتارمان طوری باشد که فرزند/دانش آموز عمیقا حس کند ما کنار او ایستاده ایم نه در مقابل او و هر رفتار و سخن ما برای حمایت از اوست. و برای ایجاد این حس اول لازم است این ذهنیت را در خود ایجاد کنیم.

 اگر ما خود را کنار فرزند/دانش آموز خود ببینیم سعی می کنیم او را اقناع کنیم نه امر. اگر کار بدی انجام داد او را توجیه کنیم نه تنبیه. اگر در مسیر خطرناکی قدم برداشت او را برای بازگرداندن همراهی کنیم نه ترد. اگر کاری خلاف سلیقه ما او را خوشحال می کرد، درکش کنیم نه ترک. این گونه می توان به حس اعتماد قوت بخشید و در سختی های زندگی کنار یکدیگر بود و از این با هم بودن لذت برد.